یکبار از ایشون درباره اینکه چرا اینقدر در بین دانشجوها محبوب هست و اینقدر دانشجوها ایشون رو دوست دارند پرسیدم. با همان شکسته نفسی همیشگی که داشتند قبول نمی کردند که اینطور هست. بالاخره بعد از شش ماه اصرار بنده، 10 قانون در مورد تدریسش به من گفتند که من اون رو تحت عنوان «10 فرمان استاد ملکیان» تو کامپیوترم ذخیره کردم و سعی کردم بهشون عمل کنم. بدون شک کسانی که افتخار شاگردی ایشون رو داشتند، این توصیه ها رو در عمل دیده اند.
«ده توصیه برای تدریس در دانشگاه (اینها تجربی هستند و ممکن است ناقص یا غلط باشند)
قانون اول: با این واقعیت مسلم کنار بیاییم که دانشجو (فارغ از میزان علاقه و موفقیت در درسی که ما ارائه می دهیم) بسیار باهوش، واقع گرا و نکته سنج است. هیچ چیزی را نمی توان از دانشجو پنهان کرد حتی احساسات درونی خودمان را.
قانون دوم: تلاش در راستای انحراف افکار دانشجو از ناتوانی های تدریسمان بیهوده است. محال است بتوان دانشجو را دست به سر کرد زیرا اسم او دانشجو است نه عقب افتاده
قانون سوم: به کرامت انسانی دانشجو احترام بگذاریم نه پیشینه علمی یا کارنامه او.
قانون چهارم: تحقیر انسانها گناهی است نابخشودنی. وای بر استادی که دانشجوی خود را به هر دلیل تحقیر کند.
قانون پنجم: به دانشجو در عمل بفهمانیم که ما نیز مثل او چیزهای را نمی دانیم ولی دوست داریم بدانیم. کلمه نمی دانم را راحت بکار ببریم ولی قول بدهیم در کوتاه ترین زمان پاسخی به سوالی که جوابش را نمی دانسته ایم پیدا کنیم تا پویایی و مسئولیت پذیری خود را اثبات کرده باشیم.
قانون ششم: اگر برای تمام شدن مدت کلاس لحظه شماری می کنیم معلم خوبی نخواهیم بود. برویم دنبال شغلی آبرومند
قانون هفتم: با دانشجو دوست باشیم و بگذاریم به ما اتکا کند. زیبایی معلمی به دوستی های مادام العمر آن است.
قانون هشتم: زحمت کش باشیم و این را در عمل نشان بدهیم.
قانون نهم: حضور و غیاب بی فایده است. دانشجو قدرشناس است. کلاس را باید محیطی صمیمی نگاه داریم. به ندرت دانشجویی که از کلاس ما لذت می برد (حتی اگر کم از ما می آموزد) از حضور در کلاس ما فراری است.
قانون دهم: نکات قوت دانشجو را پررنگ کنیم. به او اعتماد به نفس بدهیم. نگذاریم کمبود اعتماد به نفس دانشجویان ما به دلزدگی آنها از کلاس و درس بینجامد. به گوشه گیران دقت بیشتری داشته باشیم»