احسان ملکیان، فراتر از یک استاد دانشگاه و یک عضو هیات علمی بود. یک انسان بود و قلبش برای همه می تپید. دغدغه هم رو در دل داشت. هنوز به فکر احسان دوستش بود که در جنگ تحمیلی اونو از دست داده بود و هم اسمش بود. به فکر کودکان درگیر بیمماریهای خاص در بیمارستان حضرت علی اصغر بود. برای کودکان شعر مینوشت و احساس خوشی داشت. شاید دکترای کامپیوتر و منطق صفر و یک آخرین اولویت او در زندگی بود. که کاش بود و نظر میداد. تمام وجودش احساس بود. یادش گرامی. روحش شاد.