دنیا شده پر از آدمایی که دنبال مقام و قدرت هستن.
چیزایی برامون شده ارزش، که ما رو غرق در این دنیای واهی کرده.
غافل از اینکه توی یک لحظه همه رو از دست میدیم و از این دنیا برای همیشه میریم.
منم همینم، بیشترمون همینیم.
ولی ملکیان اینجوری نبود.
این شخص با وجود هوش و علم و اعتباری که داشت، متواضع‌ترین فردی بود که توی زندگیم شناختم.
نه دنبال مقام بالاتر، نه پول بیشتر.
ملکیان با رفتنش چیزی از دست نداد.
معنی زندگی رو از همه بیشتر درک کرد.
زود رفت، ولی چه زمان زیبایی رو در این دنیا گذروند.
چقدر دل مردم رو شاد کرد.
چقدر دوست پیدا کرد. دوستِ واقعی.
دوستایی که حتی اگه از نزدیک ندیده باشَنِش، با رفتنش قلبشون آتیش گرفت.
خالصانه بهمون درس زندگی دادی.
صداتون همیشه موندگاره.
کاش سلام دوباره‌ای بود بعد از وداع آخرتون.
همون خداحافظی‌ای که گفتید «به زودی میبینمتون».
کاش زمان بیشتری بود برای اتمام کارهای ناتمام.
کاش جسمتون هم مثل یاد و نامتون همیشگی بود.
استاد قلب‌ها، ملکیان…